risa

"aquellos maravillosos años"

polvo de estrellas

Poderían ser estrelas, unha ilusión acuífera da Vía Láctea, unha folla arrastrada á intemperie, un lugar cheo de vida, unhas vidas que non saben que facer consigo mesmas, unha folla arrastrada pola auga, invadida por bágoas alleas, iluminada por soles fosforescentes que responden a ilusións, ilusións, ilusións de ilusións...
rufus

marchiña

E ti dime, cantos aneis vés tendo? Nas árbores os anos píntanse en círculos, nas persoas perfílanse na cara e non se corresponden sempre co que pon nos papeis. As arrugas que se van debuxando ás veces son ben bonitas, cheas de vida, indicando que ese ser, malia ter primaveras enriba, segue levando dentro o verme da alegría.

Para estas árbores desnudas, que nos amosan o seu celme cun pudor violentado. Para todas as árbores desnudas e vestidas, que andan por aí adiante enchendo de círculos o tempo, e para todos ou todas os que, coma min, teñades ganas de mover un pouco os ósos, vai esta marchiña

quero ser muller

Mujer, el mundo está amueblado con tus ojos

Vicente Huidobro

amar y vivir