paseo

o barbeiro de Caminha

Nos anos cincuenta decidiu trasladar a súa vivenda a Caminha. O barbeiro de Caminha nacera nunha aldea galega, cerca de Porto do Son, e estaba afeito a escoitar o mar. No canto de ir a meigas ou buscar as adiviñacións do futuro en lecturas de mans ou bolas da sorte, prefería usar as cartas para botar unha escoba na taberna, e ir debuxando os rumbos dos fados na frescura do salitre, nas feituras que a marea abandona na area cando decide retirarse en busca da lúa.
O barbeiro sentaba nun penedo, alá, nun recuncho que nunca se viu en ningún mapa, abandonado do Océano, sen falar máis que coas cunchas arrastradas á praia, e con algún outro lixo verquido polos barcos que atravesaban a zona. Nunca fora home de moitas palabras, pois desde a súa intelixencia natural sabía que canto menos un fala menos se vende.
Aquel día, coma calquera outro, deixouse caer canso á beira do mar. A barbería ía ben, había traballo, e esa mañá mercara unhas palanganas novas e outra folla de afeitar. O pulso era firme, e gustaba de ver cómo a escuma se ía desdebuxando nos pescozos alleos, lentamente, coa pulcritude dun arquitecto que deseña vidas alleas en espazos que nunca vai percorrer. Estaba contento aquela tarde, pensando nos pescozos que rasuraría con aquela navalla nova gardada no bolso esquerdo.
O mar parecía terse esquecido de taer recados e el limitouse a ollar a súa profundidade absorto polas contas do negocio e por un barullo de pensamentos sen aliñar que lle saltaban á cabeza, sen esperar nada, co desexo adormecido polo canto das ondas.
Cando xa as estrelas se instalaran no horizonte augurando unha mañá soleada, decidiu meterse no mar, cheirando o seu bravío esquivo e fresco, lavando os pensamentos para deixar a cabeza limpa das impurezas que se van pegando á pel ao longo dos días. A punto de retirarse, iluminado pola lúa, sentíu que algo o golpeaba nun xeonllo e recolleu aquel obxecto, como tiña recollido moitos outros, ás veces para coleccionalos, outras para devolvelos ao mar. E alí atopou, encerrado entre plásticos e embales, unha caixiña de música oxidada cunha nota: “Agárdote en Caminha. Mercedes”.
O barbeiro nunca oíra falar daquel lugar, nin coñecía outra Mercedes máis ca a muller do carniceiro, unha señora entrada en anos e en carnes, que mataba as horas falando sen parar. O barbeiro había xa moito tempo que deixara de escoitala, reducindo a súa conversa a un xesto asertivo coa cabeza, que tanto valía para mercar un quilo de xarrete, como para concluír toda unha patraña de dimes e contáronmes que non chegaban a penetrar uns tímpanos demasiado afeitos aos sons do mar e ó silencio da barbería. Xa dixen que era un home calado. Tamén era un home que non gustaba de empregar o tempo en conversas espúreas. Non obstante era afable, e os seus acenos, acompañados dun leve sorriso, fixérano respectado e querido, un confidente nas horas de poucos clientes, cando algún vello coñecido se achegaba á barbería a falar da vida, coa excusa dun peiteado que rara vez pasaba da necesidade de sentir o contacto do seu pulso duro, as mans suaves, o tacto agarimoso, que percorría caras e cabezas coa dozura de quen ama o seu traballo.
Ninguén soubo as razóns, pero o barbeiro comezou a interesarse pola xeografía e un día, xa ben entrada a tarde, pechou a barbería, gardou a navalla no bolso esquerdo, e abandonou a vila, sen dicir unha palabra, pensando que estaría de máis dar explicacións a unha xente que probablemente non entendería a lectura dos seus fados desparramada pola area.
Eran os anos cincuenta e chegou a Caminha. Coñeceu algunha Mercedes, pero ninguna que amosara a tersura daquela letra que levaba gardada, ben dobladiña, xunta a navalla.
O barbeiro de Caminha segue achegándose á beira do río, todas as noitiñas, pero a auga doce non gosta de debuxar futuros na area, nin arrastra mensaxes ás rocas. Aínda así, decidiu quedar, na seguridade de que aquel futuro fora escrito só para el.