26.6.07

risa


"aquellos maravillosos años"

10 comentarios:

Tass dijo...

que buenos "divertidos"recuerdos

María dijo...

Si, foi un momento de boas risas, no que volvemos ser nenos, algo que ás veces se bota en falta, esquecer tanta adultez e volver a xogar, a rir, a deixarse levar destas pequenas cousas que nos fan brillar as miradas.

Anónimo dijo...

Las fotos que publicas son todas tuyas, ¿verdad?

Porque son preciosas, en serio.

La fotografía es una de las asignaturas pendientes que me quedaron con mi padre. Siempre intentó enseñarme, pero en aquellos años yo andaba más interesada por otras cosas. ¡¡Y ahora me arrepiento tanto de no haber pasado más ratos con él aprendiendo!!

María dijo...

Gracias. Sí, las fotos son mías pero las hago intuitivamente, nunca fui a un curso de fotografía. Llegó un momento en que necesitaba vías de expresión y la imagen es algo que me gusta. Entonces me compré una cámara digital, me timaron y creo que la odiaba, así que un día se suicidó, no la eché de menos, no la quería. Después me compré a Ofelia, una reflex, Nikon 40, ya mucho mejor, y con ella descubrí la compañía de un objetivo a través del cual mirar el mundo de otra manera, siempre fijándome en los pequeños detalles que nos rodean, que son los que a mí me interesan y que son los que hacen las grandes historias. Todavía no me leí el libro de instrucciones y todavía no sé para que sirven la mitad de los botones que tiene, iré descubriéndola, porque a esta cámara la quiero, tiene nombre, es una cámara amiga.
En la vida siempre quedan cosas por hacer. Los seres queridos nos son arrebatados sin pedir permiso, de repente desaparecen y uno se tortura pensando, deseando, echando de menos, llorando, lo no dicho, lo no hecho... y hagas lo que hagas y digas lo que digas, siempre desearás haber hecho y dicho más.
Hace poco la muerte estuvo a punto de llevarse a mis padres, primero uno, después otro y creo que eso me mató a mí también un poco por dentro y al mismo tiempo me hizo entender la vida de otra manera. A ellos también. Lo decía el principito, ¿recuerdas? "lo importante no se ve con los ojos, se ve con el corazón"... la vida nos dio otra oportunidad, y ahora no dejo de emocionarme cada vez que puedo verlos, el simple hecho de poder disfrutar del brillo de sus ojos me emociona, el simple hecho de pensar que un día pueden faltarme, y me quedará tanto por decirles, y tanto por hacer con ellos, me provoca una angustia que no sé como paliar.
Creo que con este comentario me estoy pasando.
¿Por qué no te compras una cámara? Y comienzas a hacer fotos, no es necesario saber mucho, es lo que tiene el mundo digital, a la larga resulta barato, y puedes intentar mirar el mundo como lo hacía tu padre. Quizás eso te ayude a seguir hablando con él, a manejar su idioma.
Besos, pero muchos, todos los que se encierran en cada espacio, en cada interlineado de esta respuesta.

Anónimo dijo...

Que ben titulaches a foto! Hai dous momentos especiais (entre outros) nos que a min me sae a risa de forma espontánea e me leva a nenez: un é cando me meto na auga (na praia, por exemplo) e outro é cando me subo a un bambán. Síntome coma unha nena pequena, de uns cinco anos, coma se o tempo non pasara. Grazas por provocar estes recordos marabillosos. E si, os adultos deberiamos bambearnos ou randearnos máis a menudo, faríanos moito ben.
Ana.

María dijo...

Alégrame que provocara un instante de retroceso á nenez... iso é moi fermoso, creo eu. Ás veces os adultos somos demasiado serios. Un dos meus libros preferidos de toda a vida é O Principiño (ultimamente estoume lembrando moito del, teño que relelo)e cada día estou máis convencida de que ten razón, qué ridículos somos ás veces os adultos, ás veces parece que a vida é unha preparación constante para morrer ben amargado, ¿non cres?

Anónimo dijo...

Os meus amigos chámanme "Ágatha", o motivo é obvio, non? A miña nai chamoume sempre "anduriña", porque disque lle parecen aves moi alegres,supoño que tamén porque é fanática de Juan Pardo e por aquilo de que anuncian o verán. Nunca se me ocorreu que fose porque podo "voar"...
Unha foto preciosa, é non é por darlle mérito á modelo, hahaha, é porque deixa a xanela do sorriso aberta. Beijinhos e segue cazando estes momentos. Carme "Sebio"

María dijo...

Alégrame que che gustara, e si, a modelo tamén ten mérito. A túa nai ten razón, anuncias o verán. Bicos, Carme "Sebio", foi/é un pracer coñecerte:-)

Anónimo dijo...

Preciosa e alegre, sen dúbida. Un instante case máxico, ou sen case. Dá gusto.
Saúdos

María dijo...

Grazas, a maxia tamén nos envolve, menos mal porque senón qué triste sería todo...