27.11.07

á noitiña

Cheguei á casa, á noitiña. Estas luces agardábanme na ventá.

Las muletas

Durante siete años no pude dar un paso.
Cuando fui al gran médico,
me preguntó: “Por qué llevas muletas?”
y yo le dije: “Porque estoy tullido”.

“No es extraño”, me dijo.
“Prueba a caminar. Son esos trastos
los te que impiden andar.
¡Anda, atrévete, arrástrate a cuatro patas!”.

Riendo como un monstruo,
me quitó mis hermosas muletas,
las rompió en mis espaldas y, sin dejar de reír, las arrojó al fuego.

Ahora estoy curado. Ando.
Me curó una carcajada.
Tan sólo a veces, cuando veo palos,
camino algo peor por unas horas.

Bertold Brecht

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Quanta razão tinha o Bertold Bretch. E quantas muletas nos ponhemos a nós mesmas. Ainda bom que aprendemos a atirá-las fora.
Bemvinda de novo! Gosto de rever-te por aqui.

Anónimo dijo...

Á noitiña, unha expresión ben agarimosa (en galego e en diminutivo). Para min, é un momento do día moi especial en calquera época do ano e se é á beira do mar, moito mellor. Que sorte tiveches por poder disfrutar e captar esa fermosa imaxe dende a túa fiestra! Reflicte tranquilidade, silencio, equilibrio; quizais soidade..., pero tamén certa alegría, non si? Gústame ese horizonte, e tamén os intensos azuis.
O poema de Bretch encerra moita filosofía da vida, para pensar e pensar. A min encántame especialmente a última estrofa e, dentro desta, o segundo verso. Sigue andando, María. Espero que todo che vaia moi ben neste outono-inverno e que os sorrisos e as gargalladas (ou carcajadas) te acompañen sempre.
Bicos, Ana.

Anónimo dijo...

Benvida, María! :-) Moita razón o Bertold Bretch.. e que dificil é as veces quitarse as muletas porque pensamos que camiñamos máis seguros con elas..
Bicos desde Santiago

María dijo...

Este Bertold eche moi listiño ;-)