CHOVE, CHOVE, NA CASA DO POBRE…

Non sei en qué momento me empezaron a interesar as tormentas. Os raios partindo o ceo e enchendo de fogos artificiais as nosas cabezas, a pirotecnia natural. Hoxe os raios bailaron para min desde a ventá e deume por escribir, lembráronme a infancia.
Cando era nena e vía chover entrábame un frío terrible e agachábame debaixo da saia da miña avoa, como se aquela chuvia que caía fóra penetrara nos meus poros e me amolecera toda. Para min unha gota de chuvia equivalía a unha gota de frío, cunha boa tormenta non había maneira de amantarme. Quizais non era máis ca unha excusa para que me acurrucaran. Cóntanme as malas linguas que me viron medrar que sempre fun mimenta de abondo, vaga coma a chaqueta dun garda civil, tímida cos descoñecidos, vergonzosa sempre, e faladora coma unha cacatúa co meu pequeno aforo, tan pequeno que o conto cos dedos dunha man.
Meu avó era o rei do meu aforo. Xunta a cociña de ferro debullabamos espigas de millo que el me ía dando. As miñas eran todo carozo, agás un colariño amarelo no medio que me permitía presumir de imprescindible axudanta e necesaria participante na competición do debullamento… Eu ía a unha media de catro grans por catorce espigas súas, pero ía. Só me queixaba se estaban duras, entón a miña media baixaba. Xa un pouco máis grandiña lembro ver naquela cociña o comezo de “El hombre y la tierra”. Agora está de moda repoñelo e a voz de Félix Rodríguez de la Fuente está ligada para min ao cheiro a leña queimada, ao calor da cociña e aos cestos cheos de grans de millo. Non lembro, en cambio, a voz do meu avó, pero si as súas cellas poboadas e a sensación de estar a salvo ao seu carón. Os días de cobrar volvía á aldea cun cropán. Xa o vía vir de lonxe coa súa boina do domingo e os ollos toleaban dentro de min. Aquel cropán era un tesouro, aquel doce sabíame a ambrosía, íao desenrolando pouco a pouco, arrecendendo cada partícula de chocolate, sentido como se me desfacía na boca, pintándome un sorriso de Jocker cativo e merengado que me chegaba ás puntas dos dedos. Comíao con deleite e parsimonia, no tempo daquel cropán medía eu os límites da felicidade.
Daquela levábanme á leira nun cabás, un cesto de vimbio no que me sentaban, coma unha pequena gaiola da que eu me arrebolaba á terra, mentres eles cavaban, ou plantaban coles, ou botaban as patacas, ou facían calquera outra tarefa que cadrara á época do ano. Esas malas linguas que ás veces falan de min contan que por iso quedei morena, de toda a terra que traguei. Non digo que non, e algunha mesmo debía de levar algo de proteína porque enfermidades non lembro e moi comedora eu non era, agás para a merenda. A miña merenda preferida era o zume de laranxa con plátano e galleta esmagados. Só de pensar niso as papilas gustativas rexuvenecen trinta anos, sinto que a boca se me fai literalmente auga. É o sabor da miña infancia, coma os cropáns, praceres que inda agora me permito de cando en vez para seguir comprobando que un anaco daquela pequena salvaxe queda solta por aquí.
Meu avó abandonoume aos dez anos. Miña avoa hai oito meses, pero eu xa a tiña abandonado a ela desde había moito máis tempo, cando me crin o suficientemente grande como para non entender de cousas de vellos. Deixoume o olor a merenda, e a sensación de que a imbecilidade humana pode ser un número periódico puro facendo o primo ata atoparse co infinito.
Dentro do meu aforo estaba miña tía. A pobre tiña a santa paciencia de andar coa culler correndo detrás de min pola eira adiante. O meu sitio preferido para comer era sentada ó pé do cruceiro que tiñamos ao lado da casa. Tiña tamén a paciencia de levarme ó lombo. Eu vivía nunha aldea á que non chegaba a estrada e poucas veces saíamos de alí, tan poucas que lle tiña medo ós coches. A miña aldea estaba cerrada con cancelas e daquela inda andaban os porquiños por alí soltos, e iamos abrirlle a cancela ás vacas para que se repartiran soas soas, sabedora cada unha da corte que lle tocara en sorte. As vacas sempre foron listas, tranquilas e listas. Non eran así as galiñas, todas puro nervio. Miña tía tiña un fillo cerca de catro anos máis novo ca min. Tamén forma parte do meu aforo, inda que moito caso non me facía nunca, eu para el era algo así coma unha Nancy pailana. Poucas veces baixábamos da aldea, digo baixábamos porque estaba no medio dun monte, cunha boa vista sobre o mar, iso si… pero sempre ao lonxe. Non me importaba moito tampouco, por aqueles tempos eu non sabía que o mar remataba nas praias e nin me pasaba pola cabeza que un se podía meter dentro del, mimadriña, o frío que tiña que ir alí.
Meu primo e mais eu pelexabamos constantemente. El era peleón e traballador, eu melosa e lacazana. A pobre de miña tía subía a costa de volta á aldea comigo ó lombo, mentres meu primo, como podía, cos seus andares de case catro anos máis pequeno ca min, agatuñaba o camiño. Pero cando dabamos a curva e se avistaban as casas entón eu, sempre moi pendente das apariencias e nacida para a alta alcurnia, botábame ao chan: “báixame tía, que me van ver”. Inda agora mo conta e ri. Eu fago que non entendo moito, pero o certo é que creo que máis ca para rir era para que me ciscara nunha cuneta.
Como eu de femineidades non entendía, brincaba co meu curmán tirándonos dos arrós abaixo. Corríamos polas leiras e saltábamos ao chegar ao arró… coma os superheroes (dos que non lembro ter coñecemento naqueles anos). Mazaduras tiñamos unha morea delas, pero mentras non nos esparrábamos contra o chan conseguíamos voar.
A última persoa do meu aforo era a miña amiga de toda a vida. O máis semellante a unha irmá maior que a miña imaxinación poida permitirse. Medramos xuntas, íamos a unha escola unitaria alá abaixo (para nós todo estaba alá abaixo, un pouco máis arriba debía estar xa a Santísima Trinidade, pero nunca chegamos a vela, polo menos eu non). Collíamos flores e fresas silvestres de volta para a casa, amoras e chuchameles. Íamos ao río contar cucharillas, e buscábamos estalos, unhas floriñas brancas que estoupaban ao apretalas. O certo é que ela algo mandaba en min pero tamén me protexía. Eu esnaquizaba todo canto xoguete tiña e ela castigábame non prestándome os seus, que coidaba coma tesouros rescatados do Titanic. Estou ben segura de que inda agora os terá gardados todos nunha caixiña agachada no faiado. Ós meus xa non lles queda nin molécula, agás a un coelliño co que durmín ata… non digo cando que me poño colorada.

Unha vez meus pais trouxéronme un cabalo de vaivén, pero eu só quería o “vai”, do “ven” nin falar, tíñalle un medo que me arrepiaba. Era branco cunha correa vermella. Uns anos despois atopei algún dos seus restos facendo buratos na horta, pero inda hoxe é o día que non sinto ninguna lástima por el. Para min era un cabalo do demo.
Cando nos xuntabamos as dúas, e estábamos a ben, corríamos pola herba e deitabamonos nunha camposa que había cerca da casa. Aquelo rebolía de vida. As xoaniñas pousábansenos nas mans para que nós pedíramos desexos “voa voa, xoaniña boa, que che hei de dar pan e boroa”. Entón elas, disfrazadas de fadas, botaban a voar, finxindo que facían realidade as nosas peticións de nenas, ou fuxindo de nós, nunca o souben.
Durante aqueles anos non lembro ter outra preocupación maior que pelexarme con meu primo porque a el lle mercaran un camión e a min non…. Morría por un camión coma o del e, cando fartos de escoitarme, mo mercaron, ó meu levantábaselle o remolque, así que tardou un suspiro en partirmo pola metade.
 Animaliños eramos, pero aquel remolque, moi dentro de min, segue sendo amarelo.