Todo vale cando non vale nada Que acertado! Não sei muito bem porque mas deixa-me dessassogada... Deve ser o ruído ;-). Ainda não che disse mas gosto de cair por aqui e ler/ver-te. Beijos.
Sempre pensei, caro Paulo Somoza, que non é mal negocio pertencer a ese glorioso gremio de persoas que se caracterizan por ser despistadas ou mesmo torpes á hora de lidiar coa identificación das jetas do persoal. A sensación que describes téñoa experimentado eu, e ben quixera que nese momento se me nublara un pouco a vista para aforrar ese "xemido do corazón" que ti dis, ou esa hostia na boca do estómago. Gosto moito da última remesa de fotos, en especial dos retratos.
Ola, caro amig@, a identificación das jetas do persoal é tan dificil que fíxate, hai tantas jetas coma persoal, e inda podes multiplicar cada unha delas por bastante dependendo do ano, momento,ou día do mes que teña... en fin, quero dicir que creo que é imposible non errar, pero todo vai deixando o seu pouso, de todo se vai aprendendo, e eses instantes de furados no estómago (esa hostia), de xemidos, de bágoas, de dores denotan capacidades de sentir que se compensan por outros lados. Comas as moedas, sempre temos o envés. María está ao meu lado e "gostou muito" dos teus comentarios sobre as fotos. Saúdos
AUTOOBSERVACIÓN: Ás veces o corazón sorpréndenos. De repente aparece un sentimento que pensabamos que xa non existía e disimulamos como podemos para que non se note o sonroxo da nosa pel. Sin embargo, eu penso que non son máis que lembranzas dun "amor" que máis ben foi desamor, dun algo que nos gustaría ter vivido pero non puido ser e non ten sentido que nos paremos a pensar no que non foi. Simplemente hai que pasar o momento e rirse del porque realmente ese amor non existiu máis que na nosa persoa e polo tanto non foi máis que unha ilusión. Chámalle amor platónico e lembrao como un sentimento fermoso no momento en que foi fermoso e olvídate da dor que produciu. Hai que mirar para adiante, para o verdadeiro amor, para quen te quere de verdade e deixar de soñar porque si nos deixamos levar polos soños non somos capaces de ver o que realmente pasa ó noso redor e igual perdemos o amor de verdade.
5 comentarios:
Todo vale cando non vale nada Que acertado! Não sei muito bem porque mas deixa-me dessassogada... Deve ser o ruído ;-). Ainda não che disse mas gosto de cair por aqui e ler/ver-te. Beijos.
Muito obrigada, menina, pelas palavras e pelos beijos:-)
Sempre pensei, caro Paulo Somoza, que non é mal negocio pertencer a ese glorioso gremio de persoas que se caracterizan por ser despistadas ou mesmo torpes á hora de lidiar coa identificación das jetas do persoal. A sensación que describes téñoa experimentado eu, e ben quixera que nese momento se me nublara un pouco a vista para aforrar ese "xemido do corazón" que ti dis, ou esa hostia na boca do estómago.
Gosto moito da última remesa de fotos, en especial dos retratos.
Ola, caro amig@, a identificación das jetas do persoal é tan dificil que fíxate, hai tantas jetas coma persoal, e inda podes multiplicar cada unha delas por bastante dependendo do ano, momento,ou día do mes que teña... en fin, quero dicir que creo que é imposible non errar, pero todo vai deixando o seu pouso, de todo se vai aprendendo, e eses instantes de furados no estómago (esa hostia), de xemidos, de bágoas, de dores denotan capacidades de sentir que se compensan por outros lados. Comas as moedas, sempre temos o envés.
María está ao meu lado e "gostou muito" dos teus comentarios sobre as fotos.
Saúdos
AUTOOBSERVACIÓN:
Ás veces o corazón sorpréndenos. De repente aparece un sentimento que pensabamos que xa non existía e disimulamos como podemos para que non se note o sonroxo da nosa pel. Sin embargo, eu penso que non son máis que lembranzas dun "amor" que máis ben foi desamor, dun algo que nos gustaría ter vivido pero non puido ser e non ten sentido que nos paremos a pensar no que non foi. Simplemente hai que pasar o momento e rirse del porque realmente ese amor non existiu máis que na nosa persoa e polo tanto non foi máis que unha ilusión. Chámalle amor platónico e lembrao como un sentimento fermoso no momento en que foi fermoso e olvídate da dor que produciu.
Hai que mirar para adiante, para o verdadeiro amor, para quen te quere de verdade e deixar de soñar porque si nos deixamos levar polos soños non somos capaces de ver o que realmente pasa ó noso redor e igual perdemos o amor de verdade.
Publicar un comentario