23.8.07

disformación real

Casa da música, Porto

E o buraco que se tinha aberto nesse dia continuava a alargar-se diante dos meus olhos; um abismo sen fundo que me chamava para baixo e aonde, a chorar, eu me atirava.
Os acontecimentos que se seguiram colaram-se a mim, sem que o pudesse evitar. A minha descida aos infernos fez-se pelas escadas. E, possivelmente, sem qualquer bilhete. [...] Como se toda a gente estivesse continuamente a travar. A travar-se de dizer e de fazer as coisas que verdadeiramente lhe vao na alma.
[...] E foi assim, quase sem me dar conta, num entorpecimento de álcool e frio crescente, que me tornei sub-humano. E que esqueci, por muito tempo, o nome dos que me amaram.
P. Cahapa. Materna doçura.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Máis beleza, máis dozura e outro fado...Que ben!
Ana.

María dijo...

Alégrame que che guste. A foto é dos asentos da "casa da música", un edificio impresionante que che recomendo ver se vas por Porto. http://www.casadamusica.com/
As paredes son de cristal ondulado e provocan figuras raras, coma esta, que é unha foto dos asentos do auditorio.
O fado, o fado, sensible, tristeiro, acolledor, parace sempre cantado coa alma (ben cantado, claro). Un choro e ao mesmo tempo unha bendición.

Anónimo dijo...

Chavala, non se te pode deixar soa.. Desconectome un mes e pico e cando volvo flipo, encántanme as 3 últimas fotos.. e tamén os textos.
Desde logo que tes ollo fotográfico e cada vez o vas aperfecioando máis.
Bicos

María dijo...

Grazas, meniña, que este comentario veña dunha profesional coma ti éncheme de ínfulas:-). Vémonos un día destes, eu no teu xa non podo deixar comentarios, pero xa falamos. Bicos e moitas grazas.

Anónimo dijo...

marginalised citalopram today academies terrorist popup theres approximate papier ecstatic dang
lolikneri havaqatsu